Terapia skojarzona

Co to jest terapia skojarzona?

Terapia skojarzona, często nazywana również terapią kombinowaną lub łączoną, jest to zabieg stosowany w fizykoterapii, w którym łączy się równoczesne działanie fal ultradźwiękowych z zabiegami prądowymi. W czasie zabiegu aparat generuje fale ultradźwiękowe odpowiednio modulowane oraz mikroprądy, prądy niskiej i średniej częstotliwości lub prądy TENS. Takie połączenie dwóch różnych bodźców fizykalnych pozwala uzyskać większe działanie rozluźniające i przeciwbólowe jakie dają zarówno ultradźwięki i elektroterapia. Dodatkowo stymulację nerwów i mięśni uzyskujemy poprzez przepływ prądu leczniczego. Stosowanie różnych prądów pomaga lepiej dobrać właściwy zabieg do schorzenia. Tym samym aparat do terapii skojarzonej łącząc falę mechaniczną jaką są ultradźwięki z impulsowym prądem terapeutycznym zwiększa i przyspiesza efekt leczniczy i rehabilitację niż w przypadku kiedy te zabiegi miałyby być wykonywane osobno.

Wpływ terapii skojarzonej w rehabilitacji na organizm pacjenta

Wykonując równocześnie ultradźwięki i elektroterapię w terapii łączonej wywołuje się reakcje organizmu, w wyniku których dochodzi do większego ukrwienia tkanek poprzez rozszerzenia naczyń krwionośnych i wytworzenia w nich ciepła. Przyspiesza się również wchłanianie tkankowe, zwiększa przepuszczalność błon komórkowych i skóry. Dzięki temu ostatniemu zjawisku dobre efekty lecznicze może przynieść przezskórne podanie leku podczas zabiegów sonoterapii czyli elektrofonoforeza lub fonoforeza. Terapia kombinowana stosowana w rehabilitacji ma połączone właściwości oddziaływania ultradźwięków i elektroterapii na organizm człowieka. Działa przeciwbólowo, przeciwzapalnie, pobudza reakcje chemiczne, przyspiesza metabolizm w komórkach oraz działa rozluźniająco poprzez zmniejszenie napięcia mięśni.

Wskazania do stosowania terapii skojarzonej w fizjoterapii

• zespoły bólowe w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów kręgosłupa (lumbago, dyskopatia, rwa kulszowa, rwa barkowa)
• choroba zwyrodnieniowa stawów obwodowych: (stawu kolanowego, biodrowego, barkowego, rąk i stóp)
• przewlekła choroba reumatyczna stawów
• ostroga piętowa, halluksy
• stany zapalne mięśni, powięzi, pochewek ścięgnistych i ścięgien
• stany pourazowe: zwichnięcia, skręcenia, stłuczenia, naciągnięcia, krwiaki
• łokieć tenisisty, łokieć golfisty, zespół bolesnego barku, zespół kanału nadgarstka
• blizny po urazach i zabiegach operacyjnych
• bóle poamputacyjne
• zwapnienia tkanek miękkich
• nerwobóle znanego pochodzenia
• nerwoból nerwu trójdzielnego
• przykurcze

Przeciwwskazania do terapii łączonej w rehabilitacji

• metalowe i niemetalowe ciała obce
• wszczepiony rozrusznik serca, implanty elektroniczne
• nowotwory
• ciąża
• ostre procesy zapalne, stany gorączkowe lub ogólny zły stan zdrowia
• niewydolność krążeniowa, arytmia
• rozstrzenie oskrzeli
• zakrzepowe zapalenia żył
• czynna gruźlica płuc
• krwawienia z przewodu pokarmowego
• nasilone zmiany miażdżycowe kończyn oraz uogólniona miażdżyca
• zmiany skórne powstałe w wyniku chorób zakaźnych
• stany zapalne na skórze, znamiona skórne, rany
• nerwobóle niewyjaśnionego pochodzenia
• nerwice
• skazy krwotoczne
• niezakończony wzrost kostny u dzieci i młodzieży